Telefony do przyjaciela

Napisała Anna Łacina. To Jej najnowsza książka. Życzę, aby napisała jeszcze wiele, ale po przeczytaniu tej pozycji miałam takie odczucie, że autorka powiedziała już WSZYSTKO. Wszystko w jednej książce. Wszystko, bo nic więcej, nic lepiej, nic bardziej doskonale już nie można. Naprawdę zdołowała mnie tą książką. Bo - po prostu zazdroszczę, oczywiście po przyjacielsku. I zachwycam się.

Nie dosyć, że książka napisana doskonale po polsku, perfekcyjnie i przepięknie. To jeszcze tematyka - trudna, ciężka, męcząca. Tak by się wydawało, ale nie w wykonaniu tej Autorki. Ciężka dola dziewczyny opisana jest tak, że każdy już teraz zrozumie, iż nawet inwalida może cieszyć się życiem i wyszukiwać w nim strony dobre i miłe. Łącznie z miłością. Dwie dziewczyny, kilku chłopaków. Właściwie - dwie kobiety i kilku mężczyzn, bo bohaterowie tej powieści to już nie nastolatki, to po prostu młodzi ludzie. Dwie kobiety, które są siostrami. Czy dlatego rywalizacja o mężczyznę nie powinna istnieć? A może mogłaby, gdyby... wszystkie strony o niej wiedziały? Nie tylko o dylematach siostrzanej rywalizacji, czy raczej: siostrzanej lojalności, jest to książka. Najbardziej poruszył mnie sposób pokazania odmienności, która jest... prawie normalna. Zależy kto i w jaki sposób na to spojrzy. I znowu - chociaż książka jest właściwie dla młodzieży (chyba taki był zamysł wydawcy?) - ja, osoba już "ponadmłodzieżowa", czytałam "Telefony..." z zapartym tchem. Jednym tchem. Kosztem zarwania sporego kawałka nocy. Znowu, bo przedtem czytałam "Czynnik miłości" i "Kradzione róże", napisane tą samą ręką (no, dobrze, klawiaturą). I też czytałam z wielkim zaciekawieniem, choć to książki (rzekomo) dla młodzieży. Anna Łacina pisze tak, że zamazuje podział wiekowy, a Jej książki to raczej literatura familijna, niż młodzieżowa. A dla mnie - to prostu popularna literatura PIĘKNA. I jeszcze jedno - smaczki, jakich w książkach tej Autorki sporo. Są i tu. Zacznę od pomeranianów i Smoczego Pola, nie mogę o tym nie wspomnieć, choć oczywiście większość czytelników nie będzie wiedzieć, o co chodzi. A chodzi o to, że takie Smocze Pole istnieje naprawdę, mieszka tam nasza przyjaciółka i naprawdę prowadzi tam hodowlę przepięknych miniaturowych szpiców, pomeranianów właśnie. Szachy, kolorowe liczby, Daniel Tammet i rozumienie jego "Pamiętników nadzwyczajnego umysłu...". I Podziomek ("tłumaczenie" Konopnickiej) - to wszystko perełki. Ale najbardziej zachwyciło mnie odwołanie do Kanonu D-dur Pachelbela. Ja muzykę klasyczną po prostu uwielbiam. Zadziwiło mnie jednak, że jeszcze ktoś wie, kto zacz ów Pachelbel i słyszał o jego Kanonie. Polecam wszystkim gorąco tę książkę. Młodym, jeszcze młodszym i trochę starszym. Nikt się nie będzie nudził przy tej lekturze, zapewniam.