Obowiązek

Obowiązek to słowo, które wpoiło się mi jakoś samo. Rodzice mnie do niczego nie zmuszali, bo: - po pierwsze: byłam ósmym cudem świata, które narodziło się, gdy mama zaczęła już z lekka wątpić, czy w ogóle kiedyś urodzi jej się jakieś dziecko. A tu się urodziło i to nie "jakieś", a cudowne, - po drugie: mama, niestety, zmarła, gdy miałam 9 lat, a mój tata był ... taki, jak Jerzy w "Domku nad morzem". Dziecko było dla Niego jakąś abstrakcją. Pozostawiona więc samej sobie doskonale udawało mi się samą siebie wychowywać, czytając książki. Czytałam, co mi w ręce wpadło, ale to były czasy odpowiedzialne i lektury były odpowiednie. Czytałam więc sobie Sienkiewcza, łącznie z "Listami z Ameryki" - wuj miał dzieła zebrane, więc Sienkiewicza przeczytałam wszystko już w wieku lat 12; zagryzając tego Sienkiewicza wszystkimi "Aniami z Zielonego Wzgórza", na przemian z "Winnetou" itd. Wzorce wychowawcze miałam więc świetne - podkreślam, że lata to były około sześćdziesiąte i żadnych zbereźnych książek nie było. Głupich także nie, a przynajmniej w moje ręce nie wpadły. Tak więc patriotyzmu, kultury i właśnie obowiązku uczyłam się po prostu z dobrych książek. W szkołach jeszcze wtedy też tego uczyli. Tak więc dla mnie obowiązek znaczy tyle, ile o znaczeniu tego słowa można wyczytać w słowniku języka polskiego. W dobrym słowniku. Jeśli coś komuś obiecam, to po prostu to realizuję. Staje na głowie i dotrzymuję słowa. Jeśli ktoś coś dla mnie zrobi, uznaję za swój obowiązek jakoś się odwdzięczyć. Jeśli z kimś umawiam się na osiemnastą, przychodzę za pięć szósta (lub za siedem) - a nie piętnaście po. I takie tam. Ale naprawdę zastanawiam się - coraz bardziej - czy ja czasem strasznie głupia nie jestem. Bo inni ludzie jakoś mają inne zasady. I dobrze im z tym. A mnie ... gorzej. Widać zdecydowanie teraz książki jakieś inne. Poza moimi, oczywiście. Co się, zresztą, niektórym nie podoba, ale to temat na inny wpis. Dobranoc.