Przeczytałam bardzo dobrą książkę. Wiem, wiem, nie dosyć, że autorką jest moja przyjaciółka, to jeszcze książkę wydało moje ulubione wydawnictwo. Powiecie więc, że uprawiam kumoterstwo. Otóż nie!

Występującą w książce parę - Lucynę i Tadeusza - poznałam już w poprzednich książkach tej autorki, "Wypadek na ulicy Starowiślnej" i "Dagerotyp. Tajemnica Chopina". Bardzo polubiłam tych bohaterów, spodziewałam się więc, że i tym razem mnie nie zawiodą. I nie zawiedli. Najnowsza książka Lucyny Olejniczak to historia, w której uśmiech towarzyszy ci przy obgryzaniu paznokci z emocji, a wielbiciele tajemnic, legend, baśni i wierzeń pradawnych mogą oblizywać się z uciechą podczas lektury.

Na okładce książki jest wprawdzie zdjęcie autorki - ale malutkie. Tu Lucyna Olejniczak jak żywa (stoi obok mnie, w szarym swetrze). Ciepła, miła, sympatyczna. I takie jest też pisarstwo autorki. Język jej powieści jest niezwykle elegancki, poprawny, miły i ciepły. Para głównych bohaterów tym razem udaje się do Irlandii, Lucyna całkiem prywatnie, Tadeusz trochę służbowo. Zatrzymują się u przyjaciółki Lucyny, mieszkającej z córką i ta córka..., nie, nie zdradzę, co tam się dzieje. Powiem tylko, że jest wietrznie i celtycko. Jest też typowy irlandzki pub i - oczywiście - guinness, nalewany w kufle tak, jak takie piwo nalewać się powinno. Aż czujesz jego smak, gdy o tym czytasz w tej książce. Jest tajemnica - a nawet dwie - współczesna i taka sprzed stu lat. Wydarzenie podobne. Takie samo? Co łączy obie historie? Czy wyjaśnią się obydwie? Trochę emocji, trochę magii, trochę wierzeń celtyckich. I duża dawka humoru. A - także - ale oczywiście epizodycznie i to wiadomość ciekawa tylko dla wtajemniczonych - jest pewien klimatyczny i cudowny hotel w Siedlcach, w mieście, w którym w tym roku odbył się I Festiwal Literatury Kobiecej "Pióro i Pazur". O festiwalu pisałam w poprzednim poście. Zachęcam gorąco do przeczytania "Jestem blisko" Lucyny Olejniczak. Spędzą Państwo miłe chwile z tą książką - a o to w czytaniu przecież chodzi.